Het zijn vreemde tijden. Het coronavirus slaat toe, toch nog onverwacht en overal. Het zet de wereld op zijn kop. It’s the end of the world as we know it zong REM in 1987. And I feel fine kwam er achteraan, maar dat voelt nu niet zo. De scholen zijn dicht, de supermarkten leeg en in onze stad is het veel stiller dan normaal. Voor veel mensen brengt deze tijd stress met zich mee. Ondernemers en zelfstandigen die ik ken zien hun omzet ineens terugvallen naar nul, terwijl de vaste lasten gewoon doorlopen. Mensen, ook ikzelf, maken zich zorgen om dierbaren die tot de kwetsbare groep behoren. Of om geliefden die zich aan de andere kant van de wereld bevinden. De verwachting is dat er veel mensen zullen sterven. Ons bestaan lijkt ineens zo kwetsbaar en onzeker. We hebben geen ervaring waar we op kunnen terugvallen en we hebben geen idee hoe de komende tijd eruit zal zien. Dat geeft ons een gevoel van op zijn minst onbehagen en soms regelrechte paniek.
Die kwetsbaarheid en onzekerheid zijn echter fundamenteel voor het leven. Net als de dood dat is. We kunnen nooit weten hoe volgend jaar, volgende week of zelfs het volgende moment zal zijn. Alles is steeds in verandering en in beweging. Ook in minder vreemde tijden. We zijn ons daar alleen meestal niet van bewust. We zijn gewend dat we morgen wakker worden in een wereld die nog hetzelfde is als vandaag. Daar rekenen we op. We gaan er vanuit dat er een volgende keer komt, om onze geliefden opnieuw in onze armen te sluiten. De corona-pandemie laat die illusie hard uiteen spatten.
Dit plotseling tot stilstand komen van de ‘world as we know it’ maakt me ook bewust van iets anders. Namelijk van de schoonheid van het moment en van de verbinding met de mensen van wie ik houd. Ik merk dat ik met nieuwe ogen lijk te kijken naar mijn lief, mijn kinderen, mijn familie. Ik voel me dankbaar dat ze in mijn leven zijn. En ik zie dat er ook iets is, wat niet geraakt wordt door al deze onzekerheid. Iets wat onverstoorbaar is, wat simpelweg aanwezig is en doorgaat. Dat uit bijvoorbeeld zich in de lente die zich buiten aan het ontvouwen is. De magnolia’s, de narcissen en de eerste voorzichtige bloesem. Maar ook in het stille gewaar-zijn tijdens mijn meditatie. In de liefde en verbondenheid die ik al noemde. Daar richt ik me op in deze vreemde tijden.
